şiir

Çok güzel bir rüya gördüm. Ebru Abi’mle oturmuşuz karşılıklı. Mekân ada filan olabilir. Mevsim sonbahar. Eski ahşap bir masadayız, yekpare değil şerit şerit olanlardan. Etrafımızda haşereler zarar vermesin diye yarısı kirece boyanmış yapraksız ağaçlar.

Ebru Abi’m elindeki kadehi bana uzatıyor. Kadeh, konik bir kadeh. Bakalım okuyabilecek misin diyor. Şiirmiş uzattığı kadeh. İçinde yazılı bir şey yok; sarı yapraklar, birkaç kuru dal, biraz sim var. Ama öyle bir ahenkle yerleştirilmiş ki okumaya başlıyorum gerçekten. Üstelik şairin sözleriyle. Birkaç dizesini okuyabiliyorum. Kadehin dibi daha karışık, geri uzatıyorum Ebru Abi’me, sen devam et ben bu kadarını okuyabildim diye.

Huzurlu uyandım, hala etkisi üzerimde…