delişmen

“Tut ki karnım acıktı
Anneme küstüm
Tüm şehir bana küstü”

O kadar küstü ki, önce arabamızı kuma gömdü kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde. Çıkarmaya çalıştıkça daha da gömüldü. Ardından çekici çağırdık, bir buçuk saat sonra ancak geldi. Nerede olduğumuzu anlayamadı. O sırada başka bir araba geldi "burası neresi" diye sorabileceğimiz. Saçma bir ortam, saçma insanlar, saçma olaylar... Ama keyifli! Çekiciyi almaya gittik. Kumdan kurtulduk. Teşekkür bâbında Candanlar en önde, biz arkalarında, çekici bizim arkamızda kokoreççiye giderken tekerlek yarıldı. Patlamadı, yarıldı. Allahtan tam teşekküllüydük. Eve bırakacak bir araç, arabayı lastikçiye götürecek bir çekici... Eve doğru gitmeye karar verdiğimizden 4 saat sonra eve girebildik ama olsun. İnsanlık ölmemiş be blog, bunu gördük. Sevgilisinin Candan’ı terk etmesi ne güzel işlere vesile oldu bizim açımızdan. Yoksa muhtemelen sabaha kadar orada debelenecektik de daha derine gömülmekten başka işe yaramayacaktı. Saçımdan hala kumlar çıkıyor.

…

Emin bey yeni görevimi duysa ne diyecek merak ediyorum. Öncekinde düşünsene ürettiğin tencerelerde kadınlar çocuklarına kuru fasulye yapıyor, ne kadar güzel demişti. Şimdi de birileri ürettiklerin sayesinde beslenip daha fazla insan öldürebilecek mi diyecek acaba?

Depresyonun eşiğindeyim sanırım. Üstümde dünyanın yükü sanki. Altından kalkamayacağım işler…

“Çoktan unuturdum ben seni çoktan
Ah bu şarkıların gözü kör olsun”

Ey Levent Yüksel, Allah müstahakkını versin. Ne biçim albümdür yahu bu Kadın Şarkıları? İp çekmece oynuyoruz depresyon kardeşle. Çöktüm dizlerimin üstüne, son çırpınışlar. Bakarsın çırpınırken uçuveririm, he?

*Günün esprisi, "çekici değil mi bu, (fotoğrafını) çekti gidiyor işte!"
(özellikle olağanüstü hallerde insan en kötü espriye bile yarım saat gülüyormuş)