anlamlı

Birisi var. Ona bakarken aynaya baktığımı sanıyorum. Neden sonra fark ediyorum, ayna değil de o olduğunu karşımdakinin. Görsen kocaman sanırsın. Bir konuşmaya başlıyor, bildiğin çocuk. İstediği o kadar küçük bi’ şey ki ve çoğu için önemsiz; kimse anlamıyor. Ben anlıyorum. Ben hissediyorum onun hissettiklerini de o yüzden anlıyorum. Çünkü benim kendime bile söyleyemediğimi o hiç olmazsa bana söylüyor. Geçen gün bi’dolu şey yazmış. Okurken kendimi o kadar güçsüz hissettim ki, bu kadar mı belli ediyorum diye. Meğer ben değil, kendisiymiş anlattığı. Benim bırak dile getirmeyi, anlaşılmasından korktuğum şeyleri o bir bir dökmüş. Öyle de mert.
Keşke sevgimden daha fazlasını sunabilsem sana. Ne bileyim, bir kalkan mesela. Ya da duvar örsem etrafına. Seçici geçirgen bir duvar. Artık sana sarılırken canını yakmaktan korkmasam. Her sarılışımda, yüzündeki o ifade içimi parçalamasa. Çok mu?
Peki.