asi

Sevilen insanlara "rağmen" bir şey yapmak/yapmaya çalışmak dünyanın en yorucu, en yıpratıcı şeyi sanırım. Ya da öyle olmadığını anlamak için fazla hamım.
Belki bir gün pişerim de istediğim şeyleri yaparken vicdan azabı çekmemeyi öğrenirim.
Bu özgürlük olayı çok fazla kafamı kurcalıyor. Kabul, hiçbirimiz yeterince özgür değiliz... Örneğin canımız çalışmak istemiyor diye çalışmama özgürlüğümüz olmadığı gibi, yolun ortasında detone şekilde bağıra bağıra şarkı söyleme özgürlüğümüz de olmuyor çoğu zaman. Ama toplumsal kurallarla örtüşen isteklerimizde kısıtlanmak oldu mu konu, ruhum daralıyor. İsyan çıkarıyorum. Ben böyle değildim aslında. Daha mülayim bi' insandım. Sanırım içime bir asi kaçtı.