kök hücre

Kendimi kök hücre gibi hissediyorum blog. Geçen haftadan beri sustum kaldım hani, aklım hep bunda. Köksüz bir kök hücre. Soyadım ne ironik bu durumda. Hani geçen hafta Tekirdağ’daydım. Hani sokaklarda yürüdüm öylece de kim bu insanlar dedim. Bir bakkala girip o sıcak konuşma karşısında “benim insanım yahu” dedim. Çıkınca yine o kalabalık bir şey ifade etmedi ya… Hani sonra eve döndüm, mor salkımları içime çeke çeke yürüdüm de kendimi oraya da ait hissetmedim ya… Bu hafta pek az evde kaldım da, bunu yadırgamadım ya… Niye ben böyleyim blog? Niye hiçbir şeye, hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi? Evet, bu sayede alıp başımı gitme potansiyelim epey yükseliyor ve bu da ruhumu özgür kılıyor. Yani gitmesem bile diyorum ki bu benim elimde. Geride bırakacağım hiçbir şey yok. Ama olmuyor yahu, bir ağaç olmayı tercih ederdim. Köklerimle yerin en dibine sarılmak, sarsılmaz olmak. Bırak alıp başını gitmeyi, meyvelerimi dökmek için salladıklarında bile oralı olmamak.

Belki göçmenliğin de etkisi vardır bunda. Geriye doğru gidebildiğim beş kuşağın hiçbiri çocuğuyla aynı yerde doğmamış. Dolayısıyla nerelisin diye sorduklarında İstanbul harici dört ayrı memleketim var ve hiçbiri aslında benim değil. Hepsinden biraz bir şeyler kalmış. Geçmişimin, benliğimin ve mesleğimin ortak özelliği… Her şeyden biraz, hiçbiri tam değil. Kök hücre gibi… Her şey olabilirim. Henüz hiçbiri olmadım.