kaşarlı domatesli ekmek

Başlarım kurumsal tırtına yahu. Hangi kurumsal firmada acıktım diyip yemekhaneye katık edecek bi şey almaya gittiğinde ızgara köfte yapalım mı diye sorarlar? Yok, büfe değil, bildiğin yemekhane… Ya da hangi kurumsal firmada ustabaşlarına çikolata karşılığı iş yaptırırsın? Nerede sobada kestane yaparlar da bitmeden yetişesin diye önce sana haber verirler… Sadece yemek değil canım buraya bağlayan :) Nerede böyle sınırsızmış gibi görünür astlarla üstler de, söz konusu iş olunca kimse laubaliliğe vurmaz? Sınırlar net şekilde belirir. Müdürün biraz dedikodu yapmak için mesaiye kalmayı teklif eder… ÜDS başvurusu için en acilinden şirket arabasını ayarlayıp işini bırakıp seni önce eve, sonra bankaya, sonra üniversiteye götüren iş arkadaşı nerede bulunur? Ya da nedensizce kusup durduğun için öğle yemeğini sana harcayıp seni hastaneye taşıyan… Akşam gelecek misafirler için öğle arası mutfak alışverişine götüren :) İyi ki varlar…
Ne zaman kaşarlı domatesli ekmek yesem böyle duygusal oluyorum işte :) İlkini Reşat Nuri’de sahneye çıkmadan evvel sokakta mahallenin şaşkın bakışları arasında prova yapmaktan midemiz kazınmışken yediğimde de böyle olmuştum… O güne kadar hiç domates yememiş olmanın verdiği tereddütle “Nasıl yicem ben bunu, ama şımarıklık da yapamam ki” derken… Yedikten sonra sahip olduklarımı düşünmeye ve sevmeye doyamamıştım…