güven

şelale aradı bu akşam, yeni yılımızı kutlamak için. konuştuk uzuun uzun. içini döktü. içimden bir şeyler koptu onu dinlerken. keşke yanında olsam dedim. ne garip. oysa onunla toplamda 24 saatlik bile geçmişimiz yoktu ailesiyle birlikte 17 gün bizde kalana kadar. hani annem hala bin bir şey tembihliyor ya evden çıkarken, bu ne güven diyorum; kim olduğunu bilmediğin birine evini açmak. ya da sadece yazılarını okuduğun birinin evine gitmek istemek. nasıl oluyor da aklıma takılan bir şeyi çok yıllık arkadaşlar yerine yazılarını okumaktan fazla tanımadığım birine anlatmayı tercih ediyorum? bir insana güvenmek için neye ihtiyaç var?
madem yeni yılın ilk yazısı bu, 2009'dan en büyük dileğim bu olsun. karşıma hep böyle insanlar çıkarsın. gözüm kapalı tüm varlığımı emanet edebileceğim...