pırtilingo

Bakıp bakıp iç geçirdiğim panoları yapabilmek için ilk adımımı attım bugün. İçim pır pır! :) Çalışmamı kursta bıraktım diye içim gitti. Ama boyaları henüz kurumadığı için yolda mahvolacaktı. Mecbur bıraktım. Sanırım kursta ayrı, evde ayrı çalışacağım.
Başladığım her şey gibi etrafımdakilere oranla çok iyiydim başlangıç için. Haliyle korkuttu bu beni. Çünkü daha önce iyi başladığım nice şeyde sonu hep hüsran oldu. Umarım bu sefer hevesimi ve heyecanımı kaybetmem.

Vücudum bana garip oyunlar oynamaya başladı. Sürekli bir yerlerim seyiriyor; boynum, sırtım, karnım, kolum vs. Özellikle sol bacağım kaskatı olup kalıyor. Kalıyor derken yürümemi ya da hareket ettirmemi engellemiyor ama bir hafta boyunca ordaki kasın taş gibi sertleştiğini hissettim. Bir de aşırı unutkanlık... İş yerinde aşağıdan yukarı çıkana kadar yapacaklarımı unutuyorum. Öyle böyle değil. Sanırım yorgunluk ve strese bağlı şeyler hepsi ama durumum da o kadar rahat ki, stres ya da yorgunluk yaratacak bir şey yok. Neyse, bir iki hafta daha böyle sürerse görünürüz bir nörologa.

Dün pilateste yaptığımız hareketlerden birkaçını Meltem'e gösterdim. Bir tanesi de topun üzerinde hiçbir yere temas etmeden, süpermen gibi durmak. Top olmadığı için ufak bir taburede gösterdim. Meltem incecik vücudunu kaldırıp da duramadı kaslar kuvvetsiz olunca. Bunun üzerine annem çekil bakayım diyerek tüm cengaverliğiyle atıldı. O da pilatesçi bir bayan olarak yaptı haliyle. Yengem de denedi ve başarısız oldu. Derken ayakta zor duran 85 yaşındaki dedem bir hışımla ayağa fırladı ve vücudu dümdüz olamasa da ellerini ve ayaklarını aynı anda tamamen yerden kaldırıp küçücük taburenin üstünde süpermen gibi uçmayı başardı (maşallah diyoruz kendisine). Eski toprak diye boşuna demiyorlar di mi? Canım dedecik!