oyunun sonu

İnsan bazen hiç ihtiyacı olmadığı halde, insan olmanın zayıflığıyla, birilerinden onay, destek, güven bekliyor. Tabi beklenti içinde olmayı sürdürdüğüne göre, demek ki beklentileri karşılanmıyor. O zaman da iş biraz inada biniyor. O bekliyor, karşısındaki duymazdan geliyor. O, işi yüzsüzlüğe vurup imalarda bulunuyor, karşısındaki duymak istediklerini söylemiyor... Eğer kişi hayatla dalga geçmeyi birazcık öğrenebildiyse, bu inat oyunundan keyif alıyor. Blöfünü gördüm diyebiliyor o vakit. Sıkıştırdıkça sıkıştırıyor. Hani karşısındaki "tamam, anladım hatamı, arkandayım" dese, alacağı cevap belli "ihtiyacım yok, sadece eğleniyordum, ben sensiz -de bile değil- varım". Ama işte, sorumluluklardan kaçarken insan, her şeye gözü kapalı olduğu gibi bu oyunlara da gözü kapalı oluyor. Yazık, kendi kendine üzüntü yapıyor. Gerçi gamsız insanın üzüntüsü mü daha hüzünlüdür, gamlı baykuşun sevinci mi, orası da muallak ya... Heyhat, yaşıyoruz oyunlarda...