park

Pazar günü güzel bir sesle uyandım. Mutfağa gittiğimde başka bir güzellikle karşılaştım.


Böyle cama yapışmış "part" diyordu. Üç kelimelik kelime hazinesinin en değerli parçası! O sırada annem de ekmek alınması gerektiğini söyleyince giydirdim ufaklığı, tuttum elinden "part"a götürdüm. Bir pazar sabahı ekmek almaya gitmek için can atacağım hiç aklıma gelmezdi.

İlk başta salıncağa oturttum, iki sallandı sıkıldı. Sonra kısa kaydırağa koydum, elimle tuttum. Henüz 19 aylık olduğu için parktaki oyuncakları tanımıyor olabilirdi. Kaydıraktan kayıldığını böylelikle öğrendikten sonra oraya çıkması için merdivene yönlendirdim. Kaydırağın sonundaki düz alanda bitti kayması, ayağa kalktı, öyle olunca zemine inerken düştü. Bir dahaki kayışında ayağa kalkmadan ittirdi kendisini zemine ayağı yetişinceye kadar. Ben ağzım açık onu izledim ne çabuk öğreniyor diye.

Sonra tünele girmesini söyleyip öbür ucuna koştum, oradan geçsin diye. İlk başta ayakta geçmeye çalıştı, sonra eğilmekten yorulup emeklemeye başladı. En son da döner kaydırağa yönlendirdim. Artık ilk merdiveni çıktıktan sonra duruyor, ve bir tercih yapıyordu. Bir çocuğun şekillenmesine tanık olmak muhteşem bir şey!

Daha sonra kaydıraktan yukarı tırmanmaya çalıştı, hayır olmaz deyip kucağıma alıp yere koymaktansa, durdum, seyrettim. Nasıl olsa çıkamayacaktı. Çıkamadı da... Ve geri inip merdivene yöneldi. Böylelikle kaydırağın yukarı çıkmak için uygun olmadığını "öğrendi". Eğer şimdi bunu öğrenemeseydi, müdahale edip bunu görmesine engel olsaydım iki sene sonra onun yukarı çıkmaya gücü yettiğinde bunu yapmaması gerektiğini anlamak çok daha zor olurdu. En azından ben 1,5 senelik çocuklarla haşır neşirlik tecrübeme dayanarak böyle olduğunu düşünüyorum.

Bazen çocuğunu acayip şımartacak bir anne olacağımı düşünüyorum, ama bu tür deneyimlerden sonra galiba iyi bir anne olacağım diyorum. Çocuklarla iletişim halindeyken tahmin ettiğimden daha sabırlı, daha disiplinli ve daha kuralcı olabiliyorum.