nispet

İlk okul 5’in başlarında, ya da 4’ün sonlarında… Tam olarak hatırlamıyorum ama mevsim bahardı. Okuldan topluca Darıca Kuş Cenneti’ne gidilecekti. Heyecanlıydım çünkü okulla gittiğim ilk geziydi. Zaten topu topu iki gezi yapılmıştı ilk okul süresince. İlki piknikti ve ben piknikten bir önceki akşam kolumu kırdığım için gidememiştim. Halbuki kıyafetim bile hazırdı. Krem rengi şort, turuncu kolsuz bluz… Neyse. O gün, ilk okul gezim olması dışında başka bir açıdan daha hafızama kazınmıştır. “Nispet” kelimesini hayatımda ilk defa duymuştum. Anlamını tam olarak kavrayamasam da… Sabah okula gittiğimde, servis kalkana kadar Sakine ile el ele bahçede dolaşıyorduk. Ağır işitenler tarafındaki parka gidip tekrar bizim taraftaki büstün oraya dönüyorduk. Büstün orada Habibe Teyze’yi gördüm. Hande’nin annesi. Ailece de görüştüğümüz için hemen yanına gittim, Sakine hala elimde. “Nasılsınız Habibe teyze?” Habibe teyze tersledi beni. Anlamadım. “Sen nispet mi yapıyorsun?” dedi. Anlamadım. Sonra öğretmene söylemiş. Öğretmen beni çağırdı, “Anlat bakalım” dedi. Anlattım. “Nispet mi yapıyorsun dedi, o ne demek öğretmenim?” Saçımı okşadı Aynur öğretmenim. İki servis halinde gidilecekti, “Sen benim servisimle gelirsin” dedi. Meğer Sakine ile el ele tutuşup merhaba demem nispet olsun diyeymiş. Bilemedim. Sonra 5. sınıfın sonunda, baloda Habibe teyze anneme gidip “bak çocuklar her şeye rağmen birlikteler” demiş. O zamanlar Habibe teyzenin başka sıkıntıları da vardı. Annem zaten kin gütmez biridir. O gün bugündür hala görüşmeye devam ederiz. Aradaki yıllara, yollara rağmen…

Ben nereden geldim buralara? Hah, “Hiç doymayan İbiş” diyecektim. Öyle bir kuş vardı Darıca Kuş Cenneti’nde. Kendimi sık sık ona benzetirim. Bugün de olduğu gibi. Onu söyleyecektim sadece, bilinç altım kustu kendini.