eskici

insan misafirliğe gittiği yerde yemek yediği tabağa göz koyar da bir de utanmadan ister mi? hayır, çingenelik değil, tabak bir öğrenci evi için fazla güzeldi ve kırılma ihtimali çok yüksekti. sadece korumaya almak istedim :) bu kapora, takımın kalanı birkan evi taşırken gelecek.

son zamanlarda arşivcilik huyumun önüne geçemiyorum. herkese ait mutlaka bir şeyler olmalı elimde. sanki onlar bende olmazsa değerleri bilinmeyecek, kaybolup gidecek sanıyorum. zaten bu eski püskü şeylere merakı olan, onları beğenen yok benden başka. herkes modern eşyalar peşinde. o yüzden anneannemin şamdanı, babaannemin lüksü, babamın dedesinin yaptığı minyatür saban, babaannemin çeyizinden kalan yün çorap, çetikler, anneannemin çeyizinden etamin işler, anneannemin babasının tütün tablası vs hepsini kolaylıkla sahiplenebiliyorum.

bayramda tekirdağ'a gittiğimizde babaannemin köyünü de ziyaret ettik. babam çiğdemleri görünce "aa babaannemin ektiği hasankoliler" dedi büyük şaşkınlıkla (çiğdeme orada hasankoli deniyor). çünkü kerpiç evin büyük kısmı bakımsızlıktan çökmüştü. koca ev, öyle ufalmıştı ki bir insan boyuna düşmüştü. kapıların neredeyse 40 cm'si yere gömülmüştü. ama hasankoliler, bundan en az 30 yıl önce ekilen hasankoliler, hala sarı sarı açıyorlardı. tüylerim diken diken oldu ve nevriye babaannenin hasankolilerini her gün balkonumda görebilmek ve sanki o yıllara tanıklık etmiş bu çiçekleri de oradan alıp korumama almak istedim. belki de bencillik, bilemiyorum ama birilerinin hatıralarını barındıran eşyalar bana acayip huzur veriyor.